The beloved who is near and hidden

It’s been far too long since I translated any Persian, so here’s a poem by the master of masters, Mawlana Rumi, in the simple but beautiful rajaz muthamman meter:

ay bā man-o penhān cho del, az del salām-at mīkonam.

ای با من و پنهان چو دل از دل سلامت می کنم
تو کعبه‌ای هر جا روم قصد مقامت می کنم

Hey you, who’re with me and are yet hidden, like my heart—
my heartfelt greetings to you!
You’re the Ka‘bah: wherever I go, I head straight for your place.

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

Wherever you are, you’re present, as the supervisor within us from afar;
The bed-chamber is flooded with light when I remember your name.

گه همچو باز آشنا بر دست تو پر می زنم
گه چون کبوتر پرزنان آهنگ بامت می کنم

Sometimes I briefly alight, like a friendly falcon, upon your arm;
Sometimes I head for your roof, like a pigeon fluttering its wings.

گر غایبی هر دم چرا آسیب بر دل می‌زنی
ور حاضری پس من چرا در سینه دامت می کنم

If you’re absent at every moment, then why do you injure my heart?
And if you’re present, then why do I try to ensnare you in my bosom?

دوری به تن لیک از دلم اندر دل تو روزنیست
زان روزن دزدیده من چون مه پیامت می کنم

You’re far from me physically, but there’s a window from my heart onto yours;
From that stolen window, I send you a message, like the moon.

ای آفتاب از دور تو بر ما فرستی نور تو
ای جان هر مهجور تو جان را غلامت می کنم

O sun, from afar do you shine your light upon me;
O you, who are life to all abandoned by you, I serve you as a slave.

من آینه دل را ز تو این جا صقالی می دهم
من گوش خود را دفتر لطف کلامت می کنم

I give to the mirror of my heart your lustre;
I make my ears a record for your delicate words!

در گوش تو در هوش تو و اندر دل پرجوش تو
این‌ها چه باشد تو منی وین وصف عامت می کنم

In your ear, in your mind, in your exuberant heart
Whatever may be, you’re mine—
thus do I generally describe you.